Του Νικου Α. Δοντα
Ενα από τα παράπλευρα οφέλη του ολοένα αυξανόμενου οργανωμένου προγράμματος μουσικών εκδηλώσεων της αίθουσας συναυλιών «Παρνασσός» είναι η τόνωση του ρεπερτορίου της μουσικής δωματίου. Μπορεί μεν στην αίθουσα να φιλοξενούνται ακόμα και παραστάσεις όπερας με ποικιλοτρόπως ελαττωμένο το μέρος της ορχήστρας, αλλά η ακουστική και το μέγεθός της ταιριάζουν άριστα κυρίως σε μικρά σύνολα.
Στις 17 Δεκεμβρίου ήταν σειρά του Κουαρτέτου εγχόρδων της Ορχήστρας των Χρωμάτων να παρουσιάσει ένα πρόγραμμα με έργα Σούμαν και Ντβόρζακ. Ευπρόσδεκτη πρόταση, που θα ανεβάσει ακόμα περισσότερο τον πήχυ αν το σύνολο αποφασίσει να επιμείνει συστηματικά, καθώς στο δρόμο που άνοιξε προ πολλών ετών το Νέο Ελληνικό Κουαρτέτο, προστέθηκαν πρόσφατα με επιτυχία και φιλοδοξίες οι «Τετρακτύς».
Το συγκεκριμένο σχήμα αποτελείται από τον Οδυσσέα Κορέλλη, εξάρχοντα της Ορχήστρας των Χρωμάτων, τον Φρανκ Σεστάνι, βιολιστή της ίδιας ορχήστρας, τον Ηλία Σδούκο, κορυφαίο στις βιόλες της ορχήστρας της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, και τον Βαγκέλ Νίνα, πρώτο τσέλο και πάλι στα «Χρώματα». Αναμφίβολα μουσικοί με εμπειρία και αυτοπεποίθηση, επομένως χωρίς περιττή νευρικότητα ή ατολμία, υποστήριξαν ο καθένας πειστικά το μέρος του.
Ισως το ίδιο αυτό στοιχείο βρέθηκε στη βάση των αδυναμιών, οι οποίες είχαν ως αποτέλεσμα μία άνιση συναυλία. Υπήρχε, με άλλα λόγια, η αίσθηση ελλιπούς προετοιμασίας, ιδιαίτερα στο τρίτο από τα κουαρτέτα του έργου 41 του Ρόμπερτ Σούμαν, με το οποίο ξεκίνησε η βραδιά.
Καλύτερα κύλησε το αργό τρίτο μέρος του έργου, όπου, λόγου χάριν, οι χαμηλόφωνες, υπαινικτικές νυκτές (πιτσικάτο) νότες του Κορέλλη υποσημείωναν τη μελωδία, που στο σημείο αυτό είχε περάσει στο τσέλο. Αλλού, κυρίως στα περιβάλλοντα μέρη, έπρεπε να παρακάμψει κανείς προβλήματα ορθοτονίας στο πρώτο βιολί, όπως επίσης θέματα που σχετίζονταν με την καθαρή άρθρωση των επιμέρους ενοτήτων.
Στις 17 Δεκεμβρίου ήταν σειρά του Κουαρτέτου εγχόρδων της Ορχήστρας των Χρωμάτων να παρουσιάσει ένα πρόγραμμα με έργα Σούμαν και Ντβόρζακ. Ευπρόσδεκτη πρόταση, που θα ανεβάσει ακόμα περισσότερο τον πήχυ αν το σύνολο αποφασίσει να επιμείνει συστηματικά, καθώς στο δρόμο που άνοιξε προ πολλών ετών το Νέο Ελληνικό Κουαρτέτο, προστέθηκαν πρόσφατα με επιτυχία και φιλοδοξίες οι «Τετρακτύς».
Το συγκεκριμένο σχήμα αποτελείται από τον Οδυσσέα Κορέλλη, εξάρχοντα της Ορχήστρας των Χρωμάτων, τον Φρανκ Σεστάνι, βιολιστή της ίδιας ορχήστρας, τον Ηλία Σδούκο, κορυφαίο στις βιόλες της ορχήστρας της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, και τον Βαγκέλ Νίνα, πρώτο τσέλο και πάλι στα «Χρώματα». Αναμφίβολα μουσικοί με εμπειρία και αυτοπεποίθηση, επομένως χωρίς περιττή νευρικότητα ή ατολμία, υποστήριξαν ο καθένας πειστικά το μέρος του.
Ισως το ίδιο αυτό στοιχείο βρέθηκε στη βάση των αδυναμιών, οι οποίες είχαν ως αποτέλεσμα μία άνιση συναυλία. Υπήρχε, με άλλα λόγια, η αίσθηση ελλιπούς προετοιμασίας, ιδιαίτερα στο τρίτο από τα κουαρτέτα του έργου 41 του Ρόμπερτ Σούμαν, με το οποίο ξεκίνησε η βραδιά.
Καλύτερα κύλησε το αργό τρίτο μέρος του έργου, όπου, λόγου χάριν, οι χαμηλόφωνες, υπαινικτικές νυκτές (πιτσικάτο) νότες του Κορέλλη υποσημείωναν τη μελωδία, που στο σημείο αυτό είχε περάσει στο τσέλο. Αλλού, κυρίως στα περιβάλλοντα μέρη, έπρεπε να παρακάμψει κανείς προβλήματα ορθοτονίας στο πρώτο βιολί, όπως επίσης θέματα που σχετίζονταν με την καθαρή άρθρωση των επιμέρους ενοτήτων.
Γοητευτικός Ντβόρζακ
Πολύ καλύτερα ήσαν τα πράγματα στο δεύτερο Κουιντέτο με πιάνο του Αντονίν Ντβόρζακ. Αφενός το ίδιο το έργο, με την αμεσότητα του θερμού μελωδικού του πλούτου, οποίος εκφράστηκε από την πρώτη στιγμή με επιτυχία χάρη στον Βαγκέλ Νίνα, και αφετέρου η καταλυτικής σημασίας συνεισφορά της πιανίστριας Βίκυς Στυλιανού, έκριναν το αποτέλεσμα. Το πιάνο δεν έδινε μόνον το ρυθμό, αλλά αισθανόμενο με μεγάλη σιγουριά σε ποια σημεία όφειλε να προβληθεί δυναμικά και πού έπρεπε να υποχωρήσει, έδωσε τον απαραίτητο παλμό και έδεσε το σύνολο.
Στο λυρικό δεύτερο μέρος, Σδούκος και Σεστάνι αποδείχτηκαν ιδιαίτερα εκφραστικοί, ενώ στο τρίτο και τέταρτο μέρος ο Κορέλλης συνέβαλε στη σπινθηροβόλα διάθεση. Η βραδιά έκλεισε με θετικό πρόσημο, επιτρέποντας να ελπίζει κανείς περισσότερα στο μέλλον.
Πολύ καλύτερα ήσαν τα πράγματα στο δεύτερο Κουιντέτο με πιάνο του Αντονίν Ντβόρζακ. Αφενός το ίδιο το έργο, με την αμεσότητα του θερμού μελωδικού του πλούτου, οποίος εκφράστηκε από την πρώτη στιγμή με επιτυχία χάρη στον Βαγκέλ Νίνα, και αφετέρου η καταλυτικής σημασίας συνεισφορά της πιανίστριας Βίκυς Στυλιανού, έκριναν το αποτέλεσμα. Το πιάνο δεν έδινε μόνον το ρυθμό, αλλά αισθανόμενο με μεγάλη σιγουριά σε ποια σημεία όφειλε να προβληθεί δυναμικά και πού έπρεπε να υποχωρήσει, έδωσε τον απαραίτητο παλμό και έδεσε το σύνολο.
Στο λυρικό δεύτερο μέρος, Σδούκος και Σεστάνι αποδείχτηκαν ιδιαίτερα εκφραστικοί, ενώ στο τρίτο και τέταρτο μέρος ο Κορέλλης συνέβαλε στη σπινθηροβόλα διάθεση. Η βραδιά έκλεισε με θετικό πρόσημο, επιτρέποντας να ελπίζει κανείς περισσότερα στο μέλλον.
"Καθημερινή" 25-12-2009
