Του Νικου Α. Δοντα "Καθημερινή 10/10/2010"
Η εναρκτήρια συναυλία της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών (ΚΟΑ) πραγματοποιήθηκε την 1η Οκτωβρίου στην αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης» και ήταν αφιερωμένη σε μουσική και μουσικούς του Αζερμπαϊτζάν. Καμία αντίρρηση να τιμηθεί η παράδοση της φιλικής χώρας. Θεωρεί όμως η ΚΟΑ ότι αυτός ήταν ο καταλληλότερος τρόπος να ξεκινήσει τη φετινή της καλλιτεχνική περίοδο; Ακόμα κι έτσι: αποτελούσε το συγκεκριμένο πρόγραμμα πρόταση προς το φιλόμουσο κοινό ή έδινε η συναυλία αυτή το στίγμα όσων θα ακολουθήσουν;
Η βραδιά ήταν στην ουσία ένα συμπίλημα έργων Αζέρων και άλλων συνθετών -από τον Ραχμάνινοφ ώς τον Βέρντι και τον Λεονκαβάλλο- που ερμήνευσαν Αζέροι καλλιτέχνες. Ενα συμφωνικό ποίημα, μια άρια, ένα «Αβε Μαρία», ένα Κοντσέρτο για πιάνο, εισαγωγές και ιντερμέδια από ιταλικές όπερες (;) και στην κατάληξη το τραγούδι «Αζερμπαϊτζάν» του συνθέτη και ποπ τραγουδιστή Μουσλίμ Μαγκομάγεφ, το οποίο απέδωσε με μικρόφωνο ο βαρύτονος Γιαβίντ Σαμάντοφ. Διερωτάται κανείς αν όλα αυτά επιλέχθηκαν ύστερα από σκέψη ή απλά προέκυψαν με κάποιον τρόπο.
Το θετικότερο στοιχείο της συναυλίας ήταν χωρίς αμφιβολία η συνεισφορά του πιανίστα Φαρχάντ Μπανταλμπεϊλί, που απέδωσε με εντυπωσιακή δεξιοτεχνία το Κοντσέρτο για πιάνο (1957), έργο του συνθέτη Φικρέτ Αμίροφ και της πιανίστριας - συνθέτριας Ελμίρας Ναζίροβα. Συμβατικό, τριμερές, το έργο στηρίζεται εξίσου στην εξωτική γοητεία παραδοσιακών μελωδιών όσο και στην πιανιστική παράδοση, κυρίως του Ραχμάνινοφ, όπως επίσης άλλων διασήμων των αρχών του εικοστού αιώνα.
Εθνική σχολή
Σε ό, τι αφορά τα υπόλοιπα έργα Αζέρων συνθετών, ήταν εμφανής και απολύτως κατανοητή η πρόθεση δημιουργίας «εθνικής σχολής», μέσα από το γνωστό στην κεντρική και ανατολική Ευρώπη πάντρεμα της παραδοσιακής μουσικής με την συμφωνική παράδοση. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται το συμφωνικό ποίημα «Λέιλι και Μαϊτζνούν» (1948) του Κάρα Καράγεφ και τα τρία φωνητικά έργα - «ρομάντσες» - των Νιγιάζι Χαζτιμέιοφ (1912-1984) και Φαρχάντ Μπανταλμπεϊλί (1947-).
Ως προς τους ερμηνευτές, η υψίφωνος Γκουλνάζ Ισμαΐλοβα έκρινε απαραίτητο να ερμηνεύσει την απαιτητική άρια της Βιολέτας από την «Παραστρατημένη» («Τραβιάτα») του Βέρντι. Τα πήγε καλύτερα στα υπόλοιπα φωνητικά έργα συνοδευόμενη από τη συμπατριώτισσά της Σαμπίνα Ασάντοβα. Πριν κλείσει με θριαμβικό τρόπο την βραδιά, ο βαρύτονος Γιαβίντ Σαμάντοφ είχε επίσης ερμηνεύσει ένα απόσπασμα από την όπερα «Αλέκο» του Ραχμάνινοφ.
Την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, από την οποία ξεχώρισαν, κυρίως οι συνήθεις μεμονωμένες συνεισφορές μουσικών στα πνευστά, διηύθυνε ο Αζάντ Αλίγεφ. Ο ενθουσιασμός του ήταν πιθανώς η αιτία που οδηγούσε συχνά σε υπερβολικές εξάρσεις δυναμικής. Για το Αζερμπαϊτζάν η βραδιά αυτή ήταν δίχως άλλο μια σπάνια γιορτή. Για την ΚΟΑ και το κοινό της όμως;
Η εναρκτήρια συναυλία της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών (ΚΟΑ) πραγματοποιήθηκε την 1η Οκτωβρίου στην αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης» και ήταν αφιερωμένη σε μουσική και μουσικούς του Αζερμπαϊτζάν. Καμία αντίρρηση να τιμηθεί η παράδοση της φιλικής χώρας. Θεωρεί όμως η ΚΟΑ ότι αυτός ήταν ο καταλληλότερος τρόπος να ξεκινήσει τη φετινή της καλλιτεχνική περίοδο; Ακόμα κι έτσι: αποτελούσε το συγκεκριμένο πρόγραμμα πρόταση προς το φιλόμουσο κοινό ή έδινε η συναυλία αυτή το στίγμα όσων θα ακολουθήσουν;
Η βραδιά ήταν στην ουσία ένα συμπίλημα έργων Αζέρων και άλλων συνθετών -από τον Ραχμάνινοφ ώς τον Βέρντι και τον Λεονκαβάλλο- που ερμήνευσαν Αζέροι καλλιτέχνες. Ενα συμφωνικό ποίημα, μια άρια, ένα «Αβε Μαρία», ένα Κοντσέρτο για πιάνο, εισαγωγές και ιντερμέδια από ιταλικές όπερες (;) και στην κατάληξη το τραγούδι «Αζερμπαϊτζάν» του συνθέτη και ποπ τραγουδιστή Μουσλίμ Μαγκομάγεφ, το οποίο απέδωσε με μικρόφωνο ο βαρύτονος Γιαβίντ Σαμάντοφ. Διερωτάται κανείς αν όλα αυτά επιλέχθηκαν ύστερα από σκέψη ή απλά προέκυψαν με κάποιον τρόπο.
Το θετικότερο στοιχείο της συναυλίας ήταν χωρίς αμφιβολία η συνεισφορά του πιανίστα Φαρχάντ Μπανταλμπεϊλί, που απέδωσε με εντυπωσιακή δεξιοτεχνία το Κοντσέρτο για πιάνο (1957), έργο του συνθέτη Φικρέτ Αμίροφ και της πιανίστριας - συνθέτριας Ελμίρας Ναζίροβα. Συμβατικό, τριμερές, το έργο στηρίζεται εξίσου στην εξωτική γοητεία παραδοσιακών μελωδιών όσο και στην πιανιστική παράδοση, κυρίως του Ραχμάνινοφ, όπως επίσης άλλων διασήμων των αρχών του εικοστού αιώνα.
Εθνική σχολή
Σε ό, τι αφορά τα υπόλοιπα έργα Αζέρων συνθετών, ήταν εμφανής και απολύτως κατανοητή η πρόθεση δημιουργίας «εθνικής σχολής», μέσα από το γνωστό στην κεντρική και ανατολική Ευρώπη πάντρεμα της παραδοσιακής μουσικής με την συμφωνική παράδοση. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται το συμφωνικό ποίημα «Λέιλι και Μαϊτζνούν» (1948) του Κάρα Καράγεφ και τα τρία φωνητικά έργα - «ρομάντσες» - των Νιγιάζι Χαζτιμέιοφ (1912-1984) και Φαρχάντ Μπανταλμπεϊλί (1947-).
Ως προς τους ερμηνευτές, η υψίφωνος Γκουλνάζ Ισμαΐλοβα έκρινε απαραίτητο να ερμηνεύσει την απαιτητική άρια της Βιολέτας από την «Παραστρατημένη» («Τραβιάτα») του Βέρντι. Τα πήγε καλύτερα στα υπόλοιπα φωνητικά έργα συνοδευόμενη από τη συμπατριώτισσά της Σαμπίνα Ασάντοβα. Πριν κλείσει με θριαμβικό τρόπο την βραδιά, ο βαρύτονος Γιαβίντ Σαμάντοφ είχε επίσης ερμηνεύσει ένα απόσπασμα από την όπερα «Αλέκο» του Ραχμάνινοφ.
Την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, από την οποία ξεχώρισαν, κυρίως οι συνήθεις μεμονωμένες συνεισφορές μουσικών στα πνευστά, διηύθυνε ο Αζάντ Αλίγεφ. Ο ενθουσιασμός του ήταν πιθανώς η αιτία που οδηγούσε συχνά σε υπερβολικές εξάρσεις δυναμικής. Για το Αζερμπαϊτζάν η βραδιά αυτή ήταν δίχως άλλο μια σπάνια γιορτή. Για την ΚΟΑ και το κοινό της όμως;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου