Του Νικου Α. Δοντα "Kαθημερινή 23-5-2010"
Μια από τις πιο συναρπαστικές ερμηνείες της «Ηρωικής» Συμφωνίας του Μπετόβεν άκουσαν οι φιλόμουσοι στις 15 Μαΐου στην αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης». Στα 86 του χρόνια ο Ζορζ Πρετρ διηύθυνε την Κρατική Ορχήστρα της Δρέσδης όχι μόνον με το αναμενόμενο σφρίγος που προϋποθέτουν τα ζωηρά εμβατηριακά τμήματα της μουσικής.
Επεισε –και συγκίνησε– χάρη στην ιδιαίτερα προσεγμένη διαμόρφωση των φράσεων, χάρη στις ανάσες, στις παύσεις που εξασφάλιζε ανάμεσά τους, χάρη στη διαρκή αναπροσαρμογή της ταχύτητας και στις έντονες όπως επίσης εύστοχες αντιθέσεις, εν τέλει χάρη στον τρόπο με τον οποίο επέτρεπε στους ακροατές να ακούσουν τη μουσική: δεν πρόβαλε μόνον το μελωδικό πρώτο επίπεδο ή τον ρυθμικό παλμό της, αλλά όσα αυτή θέλει να εκφράσει.
Πέτυχε στον στόχο, λόγου χάριν, με την προβολή της αντιστικτικής γραμμής των τσέλων στο πρώτο θέμα του «πένθιμου εμβατηρίου», που έτσι ήχησε πράγματι πένθιμο, όχι απλώς αργό. Πέτυχε ακόμα, μετριάζοντας την ταχύτητα στο θριαμβικό β΄ θέμα του τελευταίου μέρους, προσθέτοντας βάρος και μεγαλοπρέπεια. Πέτυχε, φυσικά, χάρη στον πολυτελή ήχο του πειθαρχημένου συνόλου που διηύθυνε.
Οι ποιότητες της ορχήστρας φάνηκαν ακόμα περισσότερο στο α΄ μέρος της συναυλίας, αφιερωμένο σε έργα του Ρίχαρντ Στράους. Στα αποσπάσματα από τον «Ιππότη με το ρόδο» τα βαλς λικνίστηκαν με νοσταλγία, χωρίς βιασύνη. Στην τελική σκηνή μοναδική ήταν η διαφάνεια των ηχοχρωμάτων. Τραγούδησαν τρεις έξοχες κυρίες, η Αννε Σβάνεβιλμς ως Μαρί-Τερέζ, η Μπερνάρντα Φινκ ως Οκτάβιαν και η Γκένια Κίμαγερ ως Ζοφί - απίστευτη πολυτέλεια. Είχε προηγηθεί ο «Χορός των επτά πέπλων» από την «Σαλώμη» του Στράους, που δόθηκε με ανάλογη, διασταλτική του χρόνου αισθητική: πέφτοντας, τα πέπλα αποκάλυψαν μουσική τόσο επικίνδυνα σαγηνευτική, όσο ένα... βιεννέζικο σοκολατάκι.
Βερολινέζοι, Γραμμένος
Εξαιρετική βραδιά μουσικής δωματίου πραγματοποιήθηκε στις 13 Μαΐου στον Παρνασσό: το Κουαρτέτο της Φιλαρμονικής Ορχήστρας του Βερολίνου απέδωσε κουαρτέτα Μότσαρτ και Σοστακόβιτς, ενώ στο Κουιντέτο για κλαρινέτο του Μπραμς συνεργάστηκε με τον ανερχόμενο Ελληνα κλαρινετίστα Διονύση Γραμμένο.
Αυτονόητη ήταν η ποιότητα του ήχου των τεσσάρων μουσικών και ο μεταξύ τους συντονισμός. Αυτονόητη επίσης η στυλιστική εξοικείωση με το ρεπερτόριο, το Κουαρτέτο Κ421 του Μότσαρτ και το Κουαρτέτο αρ.5 του Σοστακόβιτς: μαγικό το αργό μέρος όπως και η κατάληξή του. Κι όλα αυτά στη θερμή ακουστική της αίθουσας του Παρνασσού, που βοηθά τη σύντηξη των φωνών και των ηχοχρωμάτων. Ιδανικός τόπος, επομένως, για τον μαλακό ήχο του Γραμμένου και την δίχως αιχμές λυρική φραστική του, μοναδικής ποίησης ιδιαίτερα στο αργό μέρος του Κουιντέτου.
Μια από τις πιο συναρπαστικές ερμηνείες της «Ηρωικής» Συμφωνίας του Μπετόβεν άκουσαν οι φιλόμουσοι στις 15 Μαΐου στην αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης». Στα 86 του χρόνια ο Ζορζ Πρετρ διηύθυνε την Κρατική Ορχήστρα της Δρέσδης όχι μόνον με το αναμενόμενο σφρίγος που προϋποθέτουν τα ζωηρά εμβατηριακά τμήματα της μουσικής.
Επεισε –και συγκίνησε– χάρη στην ιδιαίτερα προσεγμένη διαμόρφωση των φράσεων, χάρη στις ανάσες, στις παύσεις που εξασφάλιζε ανάμεσά τους, χάρη στη διαρκή αναπροσαρμογή της ταχύτητας και στις έντονες όπως επίσης εύστοχες αντιθέσεις, εν τέλει χάρη στον τρόπο με τον οποίο επέτρεπε στους ακροατές να ακούσουν τη μουσική: δεν πρόβαλε μόνον το μελωδικό πρώτο επίπεδο ή τον ρυθμικό παλμό της, αλλά όσα αυτή θέλει να εκφράσει.
Πέτυχε στον στόχο, λόγου χάριν, με την προβολή της αντιστικτικής γραμμής των τσέλων στο πρώτο θέμα του «πένθιμου εμβατηρίου», που έτσι ήχησε πράγματι πένθιμο, όχι απλώς αργό. Πέτυχε ακόμα, μετριάζοντας την ταχύτητα στο θριαμβικό β΄ θέμα του τελευταίου μέρους, προσθέτοντας βάρος και μεγαλοπρέπεια. Πέτυχε, φυσικά, χάρη στον πολυτελή ήχο του πειθαρχημένου συνόλου που διηύθυνε.
Οι ποιότητες της ορχήστρας φάνηκαν ακόμα περισσότερο στο α΄ μέρος της συναυλίας, αφιερωμένο σε έργα του Ρίχαρντ Στράους. Στα αποσπάσματα από τον «Ιππότη με το ρόδο» τα βαλς λικνίστηκαν με νοσταλγία, χωρίς βιασύνη. Στην τελική σκηνή μοναδική ήταν η διαφάνεια των ηχοχρωμάτων. Τραγούδησαν τρεις έξοχες κυρίες, η Αννε Σβάνεβιλμς ως Μαρί-Τερέζ, η Μπερνάρντα Φινκ ως Οκτάβιαν και η Γκένια Κίμαγερ ως Ζοφί - απίστευτη πολυτέλεια. Είχε προηγηθεί ο «Χορός των επτά πέπλων» από την «Σαλώμη» του Στράους, που δόθηκε με ανάλογη, διασταλτική του χρόνου αισθητική: πέφτοντας, τα πέπλα αποκάλυψαν μουσική τόσο επικίνδυνα σαγηνευτική, όσο ένα... βιεννέζικο σοκολατάκι.
Βερολινέζοι, Γραμμένος
Εξαιρετική βραδιά μουσικής δωματίου πραγματοποιήθηκε στις 13 Μαΐου στον Παρνασσό: το Κουαρτέτο της Φιλαρμονικής Ορχήστρας του Βερολίνου απέδωσε κουαρτέτα Μότσαρτ και Σοστακόβιτς, ενώ στο Κουιντέτο για κλαρινέτο του Μπραμς συνεργάστηκε με τον ανερχόμενο Ελληνα κλαρινετίστα Διονύση Γραμμένο.
Αυτονόητη ήταν η ποιότητα του ήχου των τεσσάρων μουσικών και ο μεταξύ τους συντονισμός. Αυτονόητη επίσης η στυλιστική εξοικείωση με το ρεπερτόριο, το Κουαρτέτο Κ421 του Μότσαρτ και το Κουαρτέτο αρ.5 του Σοστακόβιτς: μαγικό το αργό μέρος όπως και η κατάληξή του. Κι όλα αυτά στη θερμή ακουστική της αίθουσας του Παρνασσού, που βοηθά τη σύντηξη των φωνών και των ηχοχρωμάτων. Ιδανικός τόπος, επομένως, για τον μαλακό ήχο του Γραμμένου και την δίχως αιχμές λυρική φραστική του, μοναδικής ποίησης ιδιαίτερα στο αργό μέρος του Κουιντέτου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου