Του Αντώνη Ι. Κωνσταντινίδη
Οι πρόσφατες, βαρύτατες κατηγορίες της Εφορείας της Όπερας Θεσσαλονίκης σχετικά με συγκεκριμένες ευθύνες του καλλιτεχνικού της διευθυντή κ. Γιάννη Γιαννίση για κατασπατάληση δημοσίου χρήματος, επαναφέρουν έναν καίριο προβληματισμό που ξεπερνά ίσως και τις ίδιες τις καταγγελίες. Ποιά μπορεί να είναι η θέση μιας Λυρικής Σκηνής στη Θεσσαλονίκη και ποιές πρέπει να είναι οι κύριες επιδιώξεις της;
Θα ήταν κοινός τόπος να υποστηρίξουμε ότι η δημιουργία ενός Λυρικού Θεάτρου στη Θεσσαλονίκη δε θα κάλυπτε μόνο ένα σημαντικό έλλειμμα στον πολιτιστικό σχεδιασμό της πόλης και της γύρω περιοχής αλλά και θα ευνοούσε γενικότερα και πολυδιάστατα την ανάπτυξη των τεχνών, με πολλαπλές άμεσες και έμμεσες ευεργετικές συνέπειες για τον τόπο μας
Σε ένα τέτοιο μουσικό εργαστήρι θα πρέπει αφετηριακά να βρίσκεται η βούληση για την ορθολογική χρήση του καλλιτεχνικού δυναμικού, ο συντονισμός του υπάρχοντος υλικού, των προσώπων, των τοπικών ορχηστρικών και χορωδιακών σχημάτων, η δημιουργία υποδομών αλλά και η πρόνοια για την εκπαίδευση των μελλοντικών ακροατών. Θα πρέπει δηλαδή ένας τέτοιος Οργανισμός να στοχεύει πρώτιστα στην αυθεντική δημιουργία, με αφοσίωση στην τέχνη, αγάπη στον άνθρωπο και διάθεση προσφοράς. Με όραμα, σχέδιο και προοπτική.
Η καλλιτεχνική και η οικονομική διαχείριση η οποία εφαρμόστηκε στην Όπερα Θεσσαλονίκης από τον κ. Γιαννίση, σύμφωνα με τις καταγγελίες, δεν αποτελεί παρά μια ακόμη έκφανση της ίδιας στείρας και ανήθικης πολιτικής, τα συσσωρευμένα οικονομικά αποτελέσματα της οποίας τώρα όλοι εξ ανάγκης, βιώνουμε.
Η προαγωγή του πολιτισμού δε μπορεί να στηριχτεί στις μεταπρατικές λογικές των καλλιτεχνικών γραφείων και να κινηθεί από κλίκες όπου κυριαρχούν συμβατικά δούναι και λαβείν και προέχουν οι εξυπηρετήσεις και τα αλισβερίσια. Όλα αυτά απηχούν απλά και μόνο μία ακόρεστη βουλιμική διάθεση αλλά και μια μεταλλαγμένη, σταθερά διεφθαρμένη, αποικιοκρατική λογική απέναντι στον τόπο και τους ανθρώπους του.
Από την ίδρυση του Οργανισμού επί Μανωλεδάκη-Καρατζά μέχρι τη διοίκηση της Λίζας Ξανθοπούλου και τη μεταμόρφωσή του, σε ένα φέρελπι θέατρο με καλλιτεχνική και εκπαιδευτική ιδιοπροσωπία, στοχευμένες δράσεις και ποιοτικά αποτελέσματα, τα βήματα που έγιναν ήταν σημαντικά και απαιτούσαν την ανάλογη συνέχεια. Την έμπρακτη πολιτική βούληση και τη στήριξη για το επόμενο βήμα. Λυπάμαι, διότι η τελευταία διετία δεν ήταν παρά ένα άλμα προς τα πίσω, ένα χοντρό φάλτσο. Εκτός και αν ο βαρύτονος κ. Γιαννίσης, αυτή τη φορά υποδυόταν ένα διατεταγμένο ρόλο διαλύτη.
Οι πρόσφατες, βαρύτατες κατηγορίες της Εφορείας της Όπερας Θεσσαλονίκης σχετικά με συγκεκριμένες ευθύνες του καλλιτεχνικού της διευθυντή κ. Γιάννη Γιαννίση για κατασπατάληση δημοσίου χρήματος, επαναφέρουν έναν καίριο προβληματισμό που ξεπερνά ίσως και τις ίδιες τις καταγγελίες. Ποιά μπορεί να είναι η θέση μιας Λυρικής Σκηνής στη Θεσσαλονίκη και ποιές πρέπει να είναι οι κύριες επιδιώξεις της;
Θα ήταν κοινός τόπος να υποστηρίξουμε ότι η δημιουργία ενός Λυρικού Θεάτρου στη Θεσσαλονίκη δε θα κάλυπτε μόνο ένα σημαντικό έλλειμμα στον πολιτιστικό σχεδιασμό της πόλης και της γύρω περιοχής αλλά και θα ευνοούσε γενικότερα και πολυδιάστατα την ανάπτυξη των τεχνών, με πολλαπλές άμεσες και έμμεσες ευεργετικές συνέπειες για τον τόπο μας
Σε ένα τέτοιο μουσικό εργαστήρι θα πρέπει αφετηριακά να βρίσκεται η βούληση για την ορθολογική χρήση του καλλιτεχνικού δυναμικού, ο συντονισμός του υπάρχοντος υλικού, των προσώπων, των τοπικών ορχηστρικών και χορωδιακών σχημάτων, η δημιουργία υποδομών αλλά και η πρόνοια για την εκπαίδευση των μελλοντικών ακροατών. Θα πρέπει δηλαδή ένας τέτοιος Οργανισμός να στοχεύει πρώτιστα στην αυθεντική δημιουργία, με αφοσίωση στην τέχνη, αγάπη στον άνθρωπο και διάθεση προσφοράς. Με όραμα, σχέδιο και προοπτική.
Η καλλιτεχνική και η οικονομική διαχείριση η οποία εφαρμόστηκε στην Όπερα Θεσσαλονίκης από τον κ. Γιαννίση, σύμφωνα με τις καταγγελίες, δεν αποτελεί παρά μια ακόμη έκφανση της ίδιας στείρας και ανήθικης πολιτικής, τα συσσωρευμένα οικονομικά αποτελέσματα της οποίας τώρα όλοι εξ ανάγκης, βιώνουμε.
Η προαγωγή του πολιτισμού δε μπορεί να στηριχτεί στις μεταπρατικές λογικές των καλλιτεχνικών γραφείων και να κινηθεί από κλίκες όπου κυριαρχούν συμβατικά δούναι και λαβείν και προέχουν οι εξυπηρετήσεις και τα αλισβερίσια. Όλα αυτά απηχούν απλά και μόνο μία ακόρεστη βουλιμική διάθεση αλλά και μια μεταλλαγμένη, σταθερά διεφθαρμένη, αποικιοκρατική λογική απέναντι στον τόπο και τους ανθρώπους του.
Από την ίδρυση του Οργανισμού επί Μανωλεδάκη-Καρατζά μέχρι τη διοίκηση της Λίζας Ξανθοπούλου και τη μεταμόρφωσή του, σε ένα φέρελπι θέατρο με καλλιτεχνική και εκπαιδευτική ιδιοπροσωπία, στοχευμένες δράσεις και ποιοτικά αποτελέσματα, τα βήματα που έγιναν ήταν σημαντικά και απαιτούσαν την ανάλογη συνέχεια. Την έμπρακτη πολιτική βούληση και τη στήριξη για το επόμενο βήμα. Λυπάμαι, διότι η τελευταία διετία δεν ήταν παρά ένα άλμα προς τα πίσω, ένα χοντρό φάλτσο. Εκτός και αν ο βαρύτονος κ. Γιαννίσης, αυτή τη φορά υποδυόταν ένα διατεταγμένο ρόλο διαλύτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου