Του Νικου Α. Δοντα
Το είχαμε σημειώσει και τον Μάρτιο του 2008 με αφορμή τη θαυμάσια ερμηνεία του «Χειμωνιάτικου ταξιδιού» του Φραντς Σούμπερτ: η υψίφωνος Λένια Ζαφειροπούλου και ο πιανίστας Μίχαελ Γκέες αποτελούν σπάνιο δίδυμο για τον χώρο του κλασικού τραγουδιού. Στη φετινή τους κοινή εμφάνιση που πραγματοποιήθηκε στις 30 Νοεμβρίου στο Μουσείο Μπενάκη της οδού Πειραιώς, παρουσίασαν ένα ατμοσφαιρικό πρόγραμμα με τίτλο «Πάνω στα φτερά της νύχτας», ασφαλώς παράφραση του διάσημου τραγουδιού του Μέντελσον «Πάνω στα φτερά του τραγουδιού».
Από τις πρώτες νότες ήταν σαφές ότι η Ζαφειροπούλου έχει κερδίσει ακόμα περισσότερο σε αυτοπεποίθηση. Η φωνή της έχει αποκτήσει μεγαλύτερο όγκο και δύναμη και η τραγουδίστρια τη χειρίζεται με μεγαλύτερη σιγουριά, κατά συνέπεια την αξιοποιεί ως ακόμα πιο εκφραστικό εργαλείο. Παράλληλα, η αισθητική του τραγουδιού της ταιριάζει ιδανικά σε αυτή των Γερμανών συνθετών που αποτελούσαν τον κορμό και αυτής της βραδιάς: Σούμπερτ, Σούμαν, Μάλερ και Μέντελσον. Μέσα από τον εύστοχο τονισμό του κειμένου η Λένια Ζαφειροπούλου ανέδειξε τον λόγο και μέσα από τον χειρισμό της μελωδικής γραμμής παρήγαγε ατμόσφαιρα και συναίσθημα: σπάνια πράγματα στη χώρα μας.
Η συμβολή του Γκέες υπήρξε αποφασιστική, καθώς δεν στάθηκε δίπλα της ούτε ως συνοδός ούτε ως ανταγωνιστής, αλλά ως ισότιμος συνομιλητής και συν-ερμηνευτής. Αποκωδικοποιούσε εξίσου, και συνέβαλε καθοριστικά στην ατμόσφαιρα. Συχνά μάλιστα λειτουργούσε ως «μουσικός υποβολέας», προσφέροντας στη Ζαφειροπούλου το έναυσμα, τα απαραίτητα «φτερά» ώστε να απογειωθεί.
Σύγχρονες ανάσες
Ωστόσο, παρά τις χαρές που προσέφερε, η βραδιά ήταν άνιση. Θέλοντας, ενδεχομένως, να ξεφύγουν από τα κλασικά μονοπάτια, Ζαφειροπούλου και Γκέες πειραματίστηκαν με το ρεπερτόριο και δημιούργησαν ένα πρόγραμμα με ανοίγματα προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Πλάι στους συνθέτες που προαναφέρθηκαν τοποθετήθηκαν μερικά τραγούδια του Μούσσοργκσκι, που λειτούργησαν θετικά. Ως αντίστιξη εντάχθηκαν επίσης ορισμένες συνθέσεις και «αυτοσχεδιασμοί» του ίδιου του Γκέες. Αντλώντας την έμπνευσή τους από την τζαζ και τα μπλουζ πλαισίωσαν τη φωνή της Ζαφειροπούλου με τρόπο ανάλογο των «μελοδραμάτων» του 18ου και 19ου αιώνα, συνοδεύοντας δηλαδή όχι τόσο τραγούδι αλλά κυρίως ποιητική απαγγελία.
Προβληματικές ήδη στην ιστορική τους μορφή, οι υβριδικές αυτές μορφές δεν λειτούργησαν τελικά ούτε στη νεότερη αυτή εκδοχή τους ως σύγχρονες προτάσεις ανάλογου βάρους, ούτε πάλι ως ανάπαυλες ανάμεσα στα έργα του ρεπερτορίου. Πάντως, το πέμπτο από τα τραγούδια σε ποίηση του Φρήντριχ Ρύκερτ με το οποίο έκλεισε η βραδιά, άφησε ελπίδες ανοιχτές για την επόμενη συνεργασία των δύο μουσικών, σε έργα που αυτή τη στιγμή μοιάζει να ταιριάζουν καλύτερα στα χαρίσματά τους.
"Καθημερινή" 13/12/09
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου