Του Νικου A. Δοντα
Με την τρυφερή, μελωδική μουσική του Μέντελσον ξεκίνησε η συναυλία της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών (ΚΟΑ) στις 11 Δεκεμβρίου στην Αίθουσα Φίλων της Μουσικής. Ο Βύρων Φιδετζής διηύθυνε την εισαγωγή στην «Αθαλία» του Ρακίνα και η ορχήστρα ανταποκρίθηκε αποδίδοντας τραγουδιστά την καλαίσθητη μουσική. Ακολούθησαν τα πέντε «Τραγούδια για τα νεκρά παιδιά» του Γκούσταφ Μάλερ σε ποίηση του Φρίντριχ Ρίκερτ. Από τη φωνή της Δάφνης Ευαγγελάτου απουσίαζε το σκοτάδι της χαμηλής περιοχής της φωνής, κρίσιμο για την ανάγλυφη απόδοση της πένθιμης ατμόσφαιρας. Ωστόσο, το τραγούδι της φανέρωνε εμπειρία και γνώση της αισθητικής και του ήθους της μουσικής του Μάλερ.
Ο Φιδετζής είχε την ευκαιρία να αποδεσμεύσει πλήρεις τις δυνάμεις της ορχήστρας του στην 6η Συμφωνία του Αντον Μπρούκνερ, που ακολούθησε. Μετά τα συνήθη, αμήχανα πρώτα λεπτά, η ΚΟΑ βρήκε τον βηματισμό της, επιτρέποντας στον αρχιμουσικό της να υλοποιήσει αρκετές από τις προθέσεις του. Ο διάλογος ανάμεσα στις χαμηλόφωνες ενότητες και τα κολοσσιαία μεγέθη του Μπρούκνερ υπήρξε επιτυχέστερος από προηγούμενες φορές, αλλά η ανεξέλεγκτη ακραία ένταση κυρίως στα χάλκινα παραμένει θέμα προς επίλυση.
Το αργό δεύτερο μέρος ήταν η πιο πειστική στιγμή της βραδιάς. Σε κάθε περίπτωση, κολοσσιαία έργα αυτού του διαμετρήματος έχουν ανάγκη μεγαλύτερης προετοιμασίας, ειδικά από ορχήστρες όπως η ΚΟΑ, που δεν έχουν τα έργα αυτά σταθερά στο ρεπερτόριό τους.
Artis με Βακαρέλη
Οσο προχωρούσε τόσο πιο ενδιαφέρουσα και συναρπαστική γινόταν η συναυλία του Κουαρτέτου Artis της Βιέννης στις 7 Δεκεμβρίου. Πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα Φίλων της Μουσικής και καθώς επικοινωνιακά δεν αξιοποιήθηκε το γεγονός ότι επρόκειτο για αυστριακό σύνολο, η αίθουσα έμεινε δυσάρεστα άδεια. Διπλά κρίμα, καθώς είναι γνωστό ότι ο συγκεκριμένος χώρος προσφέρεται ελάχιστα για μουσική δωματίου.
Στο πέμπτο από τα κουαρτέτα εγχόρδων του έργου 20 του Χάιντν οι Artis ήσαν ακριβείς, με καθαρό ήχο και έμφαση στον διάλογο των τεσσάρων φωνών, όπως ακριβώς το ζητά η μουσική αυτή, ηχητικό αποτύπωμα του Διαφωτισμού και της πίστης στον ορθό λόγο. Στο απαιτητικό Κουαρτέτο αρ.4 του έργου 25 του Αλεξάντερ φον Τσεμλίνσκι που ακολούθησε, η ίδια ακρίβεια διατυπώσεων συνέβαλε στην υπέρκομψη απόδοση της αριστοτεχνικά δομημένης παρτιτούρας. Σημειακά, το ένα ή το άλλο όργανο επέτρεπε στον εαυτό του μεγαλύτερη συναισθηματική γενναιοδωρία, με αποτέλεσμα στο έργο αυτό του μοντερνισμού να υπεισέρχονται μνήμες ρομαντικής αισθητικής.
Η βραδιά έκλεισε με το ιδιαίτερα αγαπητό, θαυμάσιο Κουιντέτο για πιάνο και έγχορδα έργο 44 του Ρόμπερτ Σούμαν. Με τους Artis συνέπραξε ο Γιάννης Βακαρέλης σε μία ερμηνεία που επιπλέον χαρακτηρίστηκε από δύναμη νεύρο αλλά και τρυφερότητα.
Ο Φιδετζής είχε την ευκαιρία να αποδεσμεύσει πλήρεις τις δυνάμεις της ορχήστρας του στην 6η Συμφωνία του Αντον Μπρούκνερ, που ακολούθησε. Μετά τα συνήθη, αμήχανα πρώτα λεπτά, η ΚΟΑ βρήκε τον βηματισμό της, επιτρέποντας στον αρχιμουσικό της να υλοποιήσει αρκετές από τις προθέσεις του. Ο διάλογος ανάμεσα στις χαμηλόφωνες ενότητες και τα κολοσσιαία μεγέθη του Μπρούκνερ υπήρξε επιτυχέστερος από προηγούμενες φορές, αλλά η ανεξέλεγκτη ακραία ένταση κυρίως στα χάλκινα παραμένει θέμα προς επίλυση.
Το αργό δεύτερο μέρος ήταν η πιο πειστική στιγμή της βραδιάς. Σε κάθε περίπτωση, κολοσσιαία έργα αυτού του διαμετρήματος έχουν ανάγκη μεγαλύτερης προετοιμασίας, ειδικά από ορχήστρες όπως η ΚΟΑ, που δεν έχουν τα έργα αυτά σταθερά στο ρεπερτόριό τους.
Artis με Βακαρέλη
Οσο προχωρούσε τόσο πιο ενδιαφέρουσα και συναρπαστική γινόταν η συναυλία του Κουαρτέτου Artis της Βιέννης στις 7 Δεκεμβρίου. Πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα Φίλων της Μουσικής και καθώς επικοινωνιακά δεν αξιοποιήθηκε το γεγονός ότι επρόκειτο για αυστριακό σύνολο, η αίθουσα έμεινε δυσάρεστα άδεια. Διπλά κρίμα, καθώς είναι γνωστό ότι ο συγκεκριμένος χώρος προσφέρεται ελάχιστα για μουσική δωματίου.
Στο πέμπτο από τα κουαρτέτα εγχόρδων του έργου 20 του Χάιντν οι Artis ήσαν ακριβείς, με καθαρό ήχο και έμφαση στον διάλογο των τεσσάρων φωνών, όπως ακριβώς το ζητά η μουσική αυτή, ηχητικό αποτύπωμα του Διαφωτισμού και της πίστης στον ορθό λόγο. Στο απαιτητικό Κουαρτέτο αρ.4 του έργου 25 του Αλεξάντερ φον Τσεμλίνσκι που ακολούθησε, η ίδια ακρίβεια διατυπώσεων συνέβαλε στην υπέρκομψη απόδοση της αριστοτεχνικά δομημένης παρτιτούρας. Σημειακά, το ένα ή το άλλο όργανο επέτρεπε στον εαυτό του μεγαλύτερη συναισθηματική γενναιοδωρία, με αποτέλεσμα στο έργο αυτό του μοντερνισμού να υπεισέρχονται μνήμες ρομαντικής αισθητικής.
Η βραδιά έκλεισε με το ιδιαίτερα αγαπητό, θαυμάσιο Κουιντέτο για πιάνο και έγχορδα έργο 44 του Ρόμπερτ Σούμαν. Με τους Artis συνέπραξε ο Γιάννης Βακαρέλης σε μία ερμηνεία που επιπλέον χαρακτηρίστηκε από δύναμη νεύρο αλλά και τρυφερότητα.
"Καθημερινή" 20-12-09
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου