Ο Σιβηριανός βιολιστής Βαντίμ Ρέπιν παίζει το «Κοντσέρτο για βιολί» του Μπετόβεν συνοδευόμενος από την ΚΟΑ υπό τον Βύρωνα Φιδετζή (Photo: Παππάς)Του ΓΙΑΝΝΗ ΣΒΩΛΟΥ
Καθώς η οικονομική ύφεση μοιραία επηρεάζει την αθηναϊκή μουσική ζωή, μάλλον σπανιότερα θα απολαμβάνουμε την παρουσία ακμαίων διεθνών μουσικών όπως ο σιβηρικής καταγωγής βιολιστής Βαντίμ Ρέπιν, τον οποίο η ΚΟΑ υπό τον Βύρωνα Φιδετζή συνόδευσε πρόσφατα στο «Κοντσέρτο για βιολί» του Μπετόβεν (29/1/2010).
Ο Σιβηριανός βιολιστής Βαντίμ Ρέπιν παίζει το «Κοντσέρτο για βιολί» του Μπετόβεν συνοδευόμενος από την ΚΟΑ υπό τον Βύρωνα Φιδετζή (Photo: Παππάς) Η ζωντανή ακρόαση επαλήθευσε στο ακέραιο το ερμηνευτικό στίγμα του Ρώσου σολίστα όπως το έχουμε γνωρίσει από την επιλεκτική δισκογραφία του. Σφιχτός, γεμάτος, ορθοτονικά ασφαλής, λαμπερός και με σφριγηλό παλμό, ο ήχος του πρόβαλε αβίαστα επί της ορχήστρας. Αρρενωπή, αυστηρή και μυώδης, δίχως καταχρήσεις σε λυγμικούς/λιγωτικούς μανιερισμούς, η γωνιώδης, τελειοθηρικά φροντισμένη φραστική του συνδύασε ιδανικά την ανάδειξη του μελωδικού στοιχείου -εδώ σε ασυνήθιστα γενναιόδωρη παρουσία στην μπετοβενική γραφή!- με προσεγμένες αποσβέσεις και εκφραστικά ισορροπημένες εμφάσεις στη δεξιοτεχνία.
Στο εκτενές εναρκτήριο Allegro non troppo αλλά και στο λικνιστικής χάρης καταληκτικό Rondo απολαύσαμε τα εκτενή λυρικά ξέφωτα ονειροπόλησης, όπου βιολί και φαγκότο αναλαμβάνουν εναλλάξ τη ρέουσα μελωδία συνοδευόμενα υποστηρικτικά από τις χαμηλόφωνες ανάσες των εγχόρδων. Εκρηκτικής φόρτισης, πλούσια, τονισμένα με ζηλευτής δύναμης αθλητικό οίστρο ήσαν τα μέρη ελεύθερης δεξιοτεχνίας!
Στο πρώτο μέρος της συναυλίας, ο Βύρων Φιδετζής -η προτίμησή του στο «μεγάλο» ρομαντικό ρεπερτόριο είναι γνωστή- διηύθυνε το συμφωνικό ποίημα «Πελλέας και Μελισσάνθη» (1905) του Σένμπεργκ. Οριακά πληθωρική, υστερορομαντική δημιουργία του μελλοντικού πατριάρχη της ατονικότητας, το έργο αυτό απαιτεί κολοσσιαίες ορχηστρικές δυνάμεις και αρχιμουσικό ικανούς να δαμάσουν, να αρθρώσουν εσωτερικά και να αναδείξουν μια οριακά πυκνή, συχνά «λασπώδη» γραφή με ενδιαφέρουσες εμπρεσιονίζουσες και εξπρεσιονίζουσες όψεις. Η εκτέλεση, της οποίας ηγήθηκε με περίσσεια οίστρου ο Φιδετζής, διέθετε καλές ισορροπίες δυναμικής με σωστά διαβαθμισμένες τις θηριώδεις κορυφώσεις -απουσίαζαν οι συνήθεις υπερθεματισμοί των χάλκινων πνευστών-, ικανή εσωτερική διαφάνεια στα έγχορδα και τοπικά «αιθέριες» ποιότητες στον συνολικό ήχο, εξαιρετικές συνεισφορές από τα ξύλινα πνευστά. Ελειπε, ωστόσο, το εξαντλητικά ψαγμένο, κατά τόπους δυναμικότερο πλάσιμο της φραστικής που θα εξασφάλιζε την απαραίτητη βέλτιση άρθρωση και ευκρίνεια ανάγνωσης στο όλον.
Καθώς η οικονομική ύφεση μοιραία επηρεάζει την αθηναϊκή μουσική ζωή, μάλλον σπανιότερα θα απολαμβάνουμε την παρουσία ακμαίων διεθνών μουσικών όπως ο σιβηρικής καταγωγής βιολιστής Βαντίμ Ρέπιν, τον οποίο η ΚΟΑ υπό τον Βύρωνα Φιδετζή συνόδευσε πρόσφατα στο «Κοντσέρτο για βιολί» του Μπετόβεν (29/1/2010).
Ο Σιβηριανός βιολιστής Βαντίμ Ρέπιν παίζει το «Κοντσέρτο για βιολί» του Μπετόβεν συνοδευόμενος από την ΚΟΑ υπό τον Βύρωνα Φιδετζή (Photo: Παππάς) Η ζωντανή ακρόαση επαλήθευσε στο ακέραιο το ερμηνευτικό στίγμα του Ρώσου σολίστα όπως το έχουμε γνωρίσει από την επιλεκτική δισκογραφία του. Σφιχτός, γεμάτος, ορθοτονικά ασφαλής, λαμπερός και με σφριγηλό παλμό, ο ήχος του πρόβαλε αβίαστα επί της ορχήστρας. Αρρενωπή, αυστηρή και μυώδης, δίχως καταχρήσεις σε λυγμικούς/λιγωτικούς μανιερισμούς, η γωνιώδης, τελειοθηρικά φροντισμένη φραστική του συνδύασε ιδανικά την ανάδειξη του μελωδικού στοιχείου -εδώ σε ασυνήθιστα γενναιόδωρη παρουσία στην μπετοβενική γραφή!- με προσεγμένες αποσβέσεις και εκφραστικά ισορροπημένες εμφάσεις στη δεξιοτεχνία.
Στο εκτενές εναρκτήριο Allegro non troppo αλλά και στο λικνιστικής χάρης καταληκτικό Rondo απολαύσαμε τα εκτενή λυρικά ξέφωτα ονειροπόλησης, όπου βιολί και φαγκότο αναλαμβάνουν εναλλάξ τη ρέουσα μελωδία συνοδευόμενα υποστηρικτικά από τις χαμηλόφωνες ανάσες των εγχόρδων. Εκρηκτικής φόρτισης, πλούσια, τονισμένα με ζηλευτής δύναμης αθλητικό οίστρο ήσαν τα μέρη ελεύθερης δεξιοτεχνίας!
Στο πρώτο μέρος της συναυλίας, ο Βύρων Φιδετζής -η προτίμησή του στο «μεγάλο» ρομαντικό ρεπερτόριο είναι γνωστή- διηύθυνε το συμφωνικό ποίημα «Πελλέας και Μελισσάνθη» (1905) του Σένμπεργκ. Οριακά πληθωρική, υστερορομαντική δημιουργία του μελλοντικού πατριάρχη της ατονικότητας, το έργο αυτό απαιτεί κολοσσιαίες ορχηστρικές δυνάμεις και αρχιμουσικό ικανούς να δαμάσουν, να αρθρώσουν εσωτερικά και να αναδείξουν μια οριακά πυκνή, συχνά «λασπώδη» γραφή με ενδιαφέρουσες εμπρεσιονίζουσες και εξπρεσιονίζουσες όψεις. Η εκτέλεση, της οποίας ηγήθηκε με περίσσεια οίστρου ο Φιδετζής, διέθετε καλές ισορροπίες δυναμικής με σωστά διαβαθμισμένες τις θηριώδεις κορυφώσεις -απουσίαζαν οι συνήθεις υπερθεματισμοί των χάλκινων πνευστών-, ικανή εσωτερική διαφάνεια στα έγχορδα και τοπικά «αιθέριες» ποιότητες στον συνολικό ήχο, εξαιρετικές συνεισφορές από τα ξύλινα πνευστά. Ελειπε, ωστόσο, το εξαντλητικά ψαγμένο, κατά τόπους δυναμικότερο πλάσιμο της φραστικής που θα εξασφάλιζε την απαραίτητη βέλτιση άρθρωση και ευκρίνεια ανάγνωσης στο όλον.
Ελευθεροτυπία 11/02/2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου