του Νικου Α. Δοντα
Τσικνοπέμπτη, 4 Φεβρουαρίου, γιορτάστηκαν τα 75 χρόνια του συνθέτη Θόδωρου Αντωνίου στην αίθουσα «Δημήτρης Μητρόπουλος», παρόντος του φιλόμουσου Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας. Η ίδια βραδιά σηματοδότησε έπειτα από αρκετό καιρό την επανεμφάνιση της Καμεράτας, Ορχήστρας των Φίλων της Μουσικής: το σύνολο ιδρύθηκε πριν από περίπου 20 χρόνια με τις καλύτερες προοπτικές και ύστερα από αρκετές θαλασσοταραχές και όχι πάντοτε ευτυχείς επιλογές, αντιμετωπίζει σήμερα αβέβαιο μέλλον. Ηταν μια βραδιά με αρκετή συγκίνηση, που τίμησε μία από τις ηγετικές φυσιογνωμίες της μεταπολεμικής σοβαρής μουσικής ζωής του τόπου, τον εδώ και 21 χρόνια πρόεδρο της Ενωσης Ελλήνων Μουσουργών και δάσκαλο των περισσότερων από τους σύγχρονους Ελληνες συνθέτες.
Ενα από τα κριτήρια για τα έργα του προγράμματος ήταν να έχουν γραφεί ή να έχουν παιχτεί από την Καμεράτα. Μάλιστα, τις δύο συνθέσεις του Α΄ μέρους διηύθυναν οι αρχιμουσικοί που τις είχαν διευθύνει και κατά την παγκόσμια πρώτη εκτέλεσή τους. Ο Μίλτος Λογιάδης υπερασπίστηκε δυναμικά το έργο Celebration VII, σύνθεση του 2000, νευρώδη, ρυθμική με λυρικές ανάπαυλες. Ο Νίκος Τσούχλος διηύθυνε το λίγο παλαιότερο (1992) Κοντσέρτο για έγχορδα και κρουστά, διασφαλίζοντας την ενότητα μιας παρτιτούρας με αρκετές, διαφορετικές μεταξύ τους παραγράφους. Σολίστες στα κρουστά ήσαν ο Δημήτρης Δεσύλλας και ο Θεόδωρος Μίλκοβ. Ο διάλογος εγχόρδων και κρουστών ήταν αναμενόμενα έντονος, όπως ενδιαφέρον και έντονο ήταν το δεξιοτεχνικό τμήμα μόνο για κρουστά.
Αναφορά στην Τριάντη
Το δεύτερο μέρος της βραδιάς ξεκίνησε με μια αρκετά παλιότερη σύνθεση, το έργο «Παιχνίδια» - Jeux. Γραμμένο το 1963, θύμισε τα πρώτα βήματα του Αντωνίου στον απόηχο του μουσικού μοντερνισμού. Ο τίτλος δεν αποτελεί αναφορά στο γνωστό μπαλέτο του Κλοντ Ντεμπισί, αλλά αναφέρεται στους διαφορετικούς τρόπους παιξίματος του σολιστικού οργάνου όπως και της ορχήστρας. Το έργο αποδόθηκε πολύ καλά από την Καμεράτα υπό τη διεύθυνση του Ιάκωβου Κονιτόπουλου, ενώ το σολιστικό μέρος υπερασπίστηκε άξια ο τσελίστας Ρενάτο Ρίπο.
Τελευταία σύνθεση της βραδιάς ήταν τα «Ευγενή τραγούδια για μία ευγενή καλλιτέχνιδα». Ο Αντωνίου τα εμπνεύστηκε από την τέχνη της Αλεξάνδρας Τριάντη, που διακρίθηκε ως ερμηνεύτρια τραγουδιών σοβαρής μουσικής –λίντερ– κυρίως κατά τον μεσοπόλεμο. Η ποιήτρια Τούλα Τόλια επέλεξε στίχους από ποιήματα των Ε. Μοντάλε, Ο. Κ. Ουίλιαμς, Ν. Ζακς, Σ. Κουαζιμόντο, Ο. Γέιτς, Σ. Πλαθ και Φ. Γ. Λόρκα. Ο Αντωνίου τα μελοποίησε το 2008 και στην επετειακή συναυλία τα ερμήνευσε με τη θερμή φωνή της η μεσόφωνος Μαργαρίτα Συγγενιώτου. Την Καμεράτα διηύθυνε ο ίδιος ο συνθέτης.
Τσικνοπέμπτη, 4 Φεβρουαρίου, γιορτάστηκαν τα 75 χρόνια του συνθέτη Θόδωρου Αντωνίου στην αίθουσα «Δημήτρης Μητρόπουλος», παρόντος του φιλόμουσου Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας. Η ίδια βραδιά σηματοδότησε έπειτα από αρκετό καιρό την επανεμφάνιση της Καμεράτας, Ορχήστρας των Φίλων της Μουσικής: το σύνολο ιδρύθηκε πριν από περίπου 20 χρόνια με τις καλύτερες προοπτικές και ύστερα από αρκετές θαλασσοταραχές και όχι πάντοτε ευτυχείς επιλογές, αντιμετωπίζει σήμερα αβέβαιο μέλλον. Ηταν μια βραδιά με αρκετή συγκίνηση, που τίμησε μία από τις ηγετικές φυσιογνωμίες της μεταπολεμικής σοβαρής μουσικής ζωής του τόπου, τον εδώ και 21 χρόνια πρόεδρο της Ενωσης Ελλήνων Μουσουργών και δάσκαλο των περισσότερων από τους σύγχρονους Ελληνες συνθέτες.
Ενα από τα κριτήρια για τα έργα του προγράμματος ήταν να έχουν γραφεί ή να έχουν παιχτεί από την Καμεράτα. Μάλιστα, τις δύο συνθέσεις του Α΄ μέρους διηύθυναν οι αρχιμουσικοί που τις είχαν διευθύνει και κατά την παγκόσμια πρώτη εκτέλεσή τους. Ο Μίλτος Λογιάδης υπερασπίστηκε δυναμικά το έργο Celebration VII, σύνθεση του 2000, νευρώδη, ρυθμική με λυρικές ανάπαυλες. Ο Νίκος Τσούχλος διηύθυνε το λίγο παλαιότερο (1992) Κοντσέρτο για έγχορδα και κρουστά, διασφαλίζοντας την ενότητα μιας παρτιτούρας με αρκετές, διαφορετικές μεταξύ τους παραγράφους. Σολίστες στα κρουστά ήσαν ο Δημήτρης Δεσύλλας και ο Θεόδωρος Μίλκοβ. Ο διάλογος εγχόρδων και κρουστών ήταν αναμενόμενα έντονος, όπως ενδιαφέρον και έντονο ήταν το δεξιοτεχνικό τμήμα μόνο για κρουστά.
Αναφορά στην Τριάντη
Το δεύτερο μέρος της βραδιάς ξεκίνησε με μια αρκετά παλιότερη σύνθεση, το έργο «Παιχνίδια» - Jeux. Γραμμένο το 1963, θύμισε τα πρώτα βήματα του Αντωνίου στον απόηχο του μουσικού μοντερνισμού. Ο τίτλος δεν αποτελεί αναφορά στο γνωστό μπαλέτο του Κλοντ Ντεμπισί, αλλά αναφέρεται στους διαφορετικούς τρόπους παιξίματος του σολιστικού οργάνου όπως και της ορχήστρας. Το έργο αποδόθηκε πολύ καλά από την Καμεράτα υπό τη διεύθυνση του Ιάκωβου Κονιτόπουλου, ενώ το σολιστικό μέρος υπερασπίστηκε άξια ο τσελίστας Ρενάτο Ρίπο.
Τελευταία σύνθεση της βραδιάς ήταν τα «Ευγενή τραγούδια για μία ευγενή καλλιτέχνιδα». Ο Αντωνίου τα εμπνεύστηκε από την τέχνη της Αλεξάνδρας Τριάντη, που διακρίθηκε ως ερμηνεύτρια τραγουδιών σοβαρής μουσικής –λίντερ– κυρίως κατά τον μεσοπόλεμο. Η ποιήτρια Τούλα Τόλια επέλεξε στίχους από ποιήματα των Ε. Μοντάλε, Ο. Κ. Ουίλιαμς, Ν. Ζακς, Σ. Κουαζιμόντο, Ο. Γέιτς, Σ. Πλαθ και Φ. Γ. Λόρκα. Ο Αντωνίου τα μελοποίησε το 2008 και στην επετειακή συναυλία τα ερμήνευσε με τη θερμή φωνή της η μεσόφωνος Μαργαρίτα Συγγενιώτου. Την Καμεράτα διηύθυνε ο ίδιος ο συνθέτης.
"Καθημερινή" 14/2/2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου