Γαλλική μουσική - Γερμανοί μουσικοί και το... αντίστροφο

Η διάσημη Γερμανίδα υψίφωνος Βάλτραουντ Μάγιερ τραγουδά

τον «Θάνατο της Κλεοπάτρας» του Μπερλιόζ

Του ΓΙΑΝΝΗ ΣΒΩΛΟΥ

Δύο συναυλίες έδωσε η Ορχήστρα του Παρισιού υπό τον Κρίστοφ Εσενμπαχ στην κατάμεστη αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης» του Μεγάρου Μουσικής (26-27/2/2010). Η δεύτερη ήταν εντεταγμένη στον κύκλο «Μεγάλες λυρικές φωνές» και αφιερωμένη στη μνήμη του Χρήστου Λαμπράκη. Οι εντυπώσεις που αποκομίσαμε ήσαν από μέτριες έως καλές.
Η διάσημη Γερμανίδα υψίφωνος Βάλτραουντ Μάγιερ τραγουδά τον «Θάνατο της Κλεοπάτρας» του Μπερλιόζ Η βραδιά ξεκίνησε με τη λυρική σκηνή για υψίφωνο και ορχήστρα «Ο θάνατος της Κλεοπάτρας» του Μπερλιόζ, που τραγούδησε η Βάλτραουντ Μάγιερ. Τη Γερμανίδα μεσόφωνο έχουμε ακούσει επανειλημμένα στο Μπάιροϊτ και στο Βερολίνο στους βαγκνερικούς ρόλους που επί δεκαετίες έχει διαπρέψει: Ιζόλδη, Κούντρι, Ζίγκλιντε, Αφροδίτη. Το ρεπερτόριο αυτό έχει αποδειχτεί για τη Μάγιερ πεδίο αδιαφιλονίκητης υπεροχής αλλά και... φυλακή, αφού σε ελάχιστους άλλους γερμανικούς ρόλους -Μαρί στον «Βότσεκ», Λεωνόρα στον «Φιντέλιο»- έχει πείσει ανάλογα, ενώ η περιορισμένη επιτυχία της στο γαλλικό ρεπερτόριο είναι γνωστή.
Αξιοποιώντας με τέχνη την ένρινη, αιχμηρή φωνή της, προσέγγισε τη σύνθεση του Μπερλιόζ με σωστά δραματικά μεγέθη και ταιριαστή θεατρικότητα -οι εναλλαγές/μεταπτώσεις ανάμεσα σε αφηγηματικά και αδόμενα μέρη πραγματοποιήθηκαν άψογα-, ωστόσο ήταν συχνά φανερό ότι δεν διέθετε τις γεμάτες, χαμηλές νότες, που απαιτεί σε όχι λίγα κρίσιμα σημεία η παρτιτούρα. Η συναυλία ολοκληρώθηκε με τη «Συμφωνία αρ. 1, Τιτάν» του Μάλερ σε μια αισθητά άνιση εκτέλεση. Ο Εσενμπαχ διηύθυνε με προσοχή και ακρίβεια και οι μουσικοί τον ακολούθησαν με πειθαρχία και εγρήγορση, εξασφαλίζοντας ήχο δίχως λάθη, με σαφή, σωστή στρωμάτωση της συμφωνικής γραφής προσανατολισμένη να υπηρετεί το σύνθετο αφηγηματικό συντακτικό. Ατυχώς, ο γενικά μαλακός, ομιχλώδης -να πω «εμπρεσιονιστικός»;- ήχος των εγχόρδων του γαλλικού συνόλου αποδείχτηκε ακατάλληλος γι' αυτό και ισορροπούσε ατελώς, ειδικά με τα κυρίαρχα χάλκινα πνευστά. Επίσης, η κρίσιμη στον Μάλερ ιεράρχηση της ανάδειξης των λεπτομερειών υπήρξε μάλλον μέτρια. Τέλος, χονδροειδείς εκφραστικές εμφάσεις στο «χωριάτικο» β' μέρος και ασάφειες στις εσωτερικές ισορροπίες του συνολικού ορχηστρικού ήχου στο θυελλώδες καταληκτικό μέρος παραμόρφωσαν τοπικά βασικές συνιστώσες της μουσικής.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 10/3/2010