Του Νικου Α. Δοντα- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 21-3-2010
Επιτυχημένη ήταν η συναυλία της Ορχήστρας των Χρωμάτων υπό τη διεύθυνση του Μίλτου Λογιάδη στις 4 Μαρτίου στην Αίθουσα «Δημήτρης Μητρόπουλος». Το σύνολο αυτό, που τα τελευταία είκοσι χρόνια εμπλούτισε την αθηναϊκή μουσική ζωή εισάγοντας βραδιές με έντονους διαλόγους ανάμεσα σε μουσικά έργα διαφορετικών εποχών και αισθητικής, ανάμεσα σε μουσική και ποίηση, ανάμεσα στη μουσική και τον κινηματογράφο, παρουσίασε ένα πρόγραμμα με συνθέσεις από τον 18ο αιώνα μέχρι την απολύτως σύγχρονή μας εποχή.
Αρχή έγινε με το Κοντσέρτο σε σολ μείζονα (Η. XVIII/4) για πιάνο του Χάιντν. Ηταν η λιγότερο ευτυχής στιγμή της βραδιάς, κυρίως επειδή το μέγεθος της ορχήστρας προς το μέγεθος της αίθουσας έκανε το σύνολο να ηχεί βαρύ και δύσκαμπτο. Αντίστοιχα, υπερβολικά μεγάλος και στρογγυλεμένος φάνηκε ο ήχος του σύγχρονου πιάνου που επελέγη για το σολιστικό μέρος. Η Εφη Αγραφιώτη πάντως έκανε ό, τι περνούσε από το χέρι της ώστε να αποδοθεί με καθαρότητα και αίσθηση ύφους η μουσική.
Στο Κοντσέρτο για φλάουτο και άρπα του Μότσαρτ που ακολούθησε, το πρόβλημα έγινε εντονότερο, καθώς ο ήχος της άρπας βυθίστηκε σε αυτόν των εγχόρδων. Παρά τις προσπάθειες της καλής αρπίστριας Μαρίας Μπιλντέα η μάχη ήταν άνιση και ο διάλογος της άρπας με το φλάουτο αναπόφευκτα αδύναμος. Αντίθετα, ο ήχος του φλάουτου, από τη φύση του οξύς, επέτρεψε στη Μαριλένα Δωρή να αποδώσει χωρίς άγχος τη μουσική του Μότσαρτ με ευγένεια και εύπλαστη μελωδική γραμμή.
Θαυμάσιος Μπρίττεν
Το δεύτερο μέρος της βραδιάς ξεκίνησε με ένα τεράστιο χρονικό άλμα προς τα εμπρός. Ο πιανίστας Στέφανος Θωμόπουλος απέδωσε το «Σύντομο Κοντσέρτο» του Τόμας Αντες, έργο που γράφηκε το 1997, περισσότερο από δύο αιώνες μετά από εκείνο του Μότσαρτ που προηγήθηκε. Ενας πρωτότυπος συνδυασμός από δέκα όργανα συνόδευσε το πιάνο, που αξιοποιήθηκε περισσότερο ως κρουστό, ενίοτε και ως νυκτό όργανο στο γεμάτο εφέ πειραματικό αυτό έργο, από τη μουσική γλώσσα του οποίου ο Αντες απομακρύνθηκε στα χρόνια που ακολούθησαν.
Η Ορχήστρα των Χρωμάτων επιφύλαξε το καλύτερο για το τέλος: ο Μίλτος Λογιάδης διηύθυνε με πραγματική φροντίδα την «Απλή Συμφωνία» για έγχορδα του Μπρίττεν. Εδωσε στη μουσική κίνηση και ένταση μέσα από τις σβέλτες, κοφτές διατυπώσεις, ενώ τα ίδια αυτά στοιχεία ανέδειξαν μέσα από την αντίθεσή τους τις λυρικές ενότητες της μουσικής. Με δυο λόγια, ο Λογιάδης έδωσε ήχο στους επιθετικούς προσδιορισμούς με τους οποίους περιγράφει ο Μπρίττεν τα μέρη του έργου: τη «θορυβώδη» μπουρέ, το «παιχνιδιάρικο» πιτσικάτο, τη «συναισθηματική» σαρμπάντα, το «εύθυμο» φινάλε.
Επιτυχημένη ήταν η συναυλία της Ορχήστρας των Χρωμάτων υπό τη διεύθυνση του Μίλτου Λογιάδη στις 4 Μαρτίου στην Αίθουσα «Δημήτρης Μητρόπουλος». Το σύνολο αυτό, που τα τελευταία είκοσι χρόνια εμπλούτισε την αθηναϊκή μουσική ζωή εισάγοντας βραδιές με έντονους διαλόγους ανάμεσα σε μουσικά έργα διαφορετικών εποχών και αισθητικής, ανάμεσα σε μουσική και ποίηση, ανάμεσα στη μουσική και τον κινηματογράφο, παρουσίασε ένα πρόγραμμα με συνθέσεις από τον 18ο αιώνα μέχρι την απολύτως σύγχρονή μας εποχή.
Αρχή έγινε με το Κοντσέρτο σε σολ μείζονα (Η. XVIII/4) για πιάνο του Χάιντν. Ηταν η λιγότερο ευτυχής στιγμή της βραδιάς, κυρίως επειδή το μέγεθος της ορχήστρας προς το μέγεθος της αίθουσας έκανε το σύνολο να ηχεί βαρύ και δύσκαμπτο. Αντίστοιχα, υπερβολικά μεγάλος και στρογγυλεμένος φάνηκε ο ήχος του σύγχρονου πιάνου που επελέγη για το σολιστικό μέρος. Η Εφη Αγραφιώτη πάντως έκανε ό, τι περνούσε από το χέρι της ώστε να αποδοθεί με καθαρότητα και αίσθηση ύφους η μουσική.
Στο Κοντσέρτο για φλάουτο και άρπα του Μότσαρτ που ακολούθησε, το πρόβλημα έγινε εντονότερο, καθώς ο ήχος της άρπας βυθίστηκε σε αυτόν των εγχόρδων. Παρά τις προσπάθειες της καλής αρπίστριας Μαρίας Μπιλντέα η μάχη ήταν άνιση και ο διάλογος της άρπας με το φλάουτο αναπόφευκτα αδύναμος. Αντίθετα, ο ήχος του φλάουτου, από τη φύση του οξύς, επέτρεψε στη Μαριλένα Δωρή να αποδώσει χωρίς άγχος τη μουσική του Μότσαρτ με ευγένεια και εύπλαστη μελωδική γραμμή.
Θαυμάσιος Μπρίττεν
Το δεύτερο μέρος της βραδιάς ξεκίνησε με ένα τεράστιο χρονικό άλμα προς τα εμπρός. Ο πιανίστας Στέφανος Θωμόπουλος απέδωσε το «Σύντομο Κοντσέρτο» του Τόμας Αντες, έργο που γράφηκε το 1997, περισσότερο από δύο αιώνες μετά από εκείνο του Μότσαρτ που προηγήθηκε. Ενας πρωτότυπος συνδυασμός από δέκα όργανα συνόδευσε το πιάνο, που αξιοποιήθηκε περισσότερο ως κρουστό, ενίοτε και ως νυκτό όργανο στο γεμάτο εφέ πειραματικό αυτό έργο, από τη μουσική γλώσσα του οποίου ο Αντες απομακρύνθηκε στα χρόνια που ακολούθησαν.
Η Ορχήστρα των Χρωμάτων επιφύλαξε το καλύτερο για το τέλος: ο Μίλτος Λογιάδης διηύθυνε με πραγματική φροντίδα την «Απλή Συμφωνία» για έγχορδα του Μπρίττεν. Εδωσε στη μουσική κίνηση και ένταση μέσα από τις σβέλτες, κοφτές διατυπώσεις, ενώ τα ίδια αυτά στοιχεία ανέδειξαν μέσα από την αντίθεσή τους τις λυρικές ενότητες της μουσικής. Με δυο λόγια, ο Λογιάδης έδωσε ήχο στους επιθετικούς προσδιορισμούς με τους οποίους περιγράφει ο Μπρίττεν τα μέρη του έργου: τη «θορυβώδη» μπουρέ, το «παιχνιδιάρικο» πιτσικάτο, τη «συναισθηματική» σαρμπάντα, το «εύθυμο» φινάλε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου