Γιόρμα Σιλβάστι (τενόρος), Μυρτώ Παπαθανασίου (υψίφωνος), Ιβαν Φίσερ (μαέστρος), Κέλι Ο'Κόνορ (μεσόφωνος) και Κρίστιν Ζίγκμουντσον (βαθύφωνος) επευφημούνται από το κοινό (Photo: Ακριβιάδης)Του ΓΙΑΝΝΗ ΣΒΩΛΟΥ "Ελευθεροτυπία" 31/3/2010
Δύο συναυλίες αφιερωμένες στον Μπετόβεν έδωσε η Ορχήστρα του Φεστιβάλ της Βουδαπέστης υπό τον Ιβάν Φίσερ στην κατάμεστη αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης» του ΟΜΜΑ, αφήνοντας άριστες εντυπώσεις.
Στη δεύτερη εκτελέστηκαν η «Ποιμενική» και η «Συμφωνία αρ. 9» (23/3/2010). Συμμετείχαν οι Χορωδίες «Μακεδονία» και ΕΡΤ, και κουαρτέτο μονωδών αποτελούμενο από την Ελληνίδα υψίφωνο Μυρτώ Παπαθανασίου, την Αμερικανίδα μεσόφωνο Κέλι Ο'Κόνορ, τον Φινλανδό τενόρο Γιόρμα Σιλβάστι και τον Ισλανδό βαθύφωνο Κρίστιν Ζίγκμουντσον.
Ηδη από το ξεκίνημα της συναυλίας διακρίναμε ολοφάνερα ότι την προσέγγιση του κορυφαίου των κλασικών από τους Ούγγρους μουσικούς καθόριζε ουσιαστική, εις βάθος αφομοίωση των κατακτήσεων της ιστορικής ερμηνευτικής: υψηλές ταχύτητες, σβέλτη, σαφής και αιχμηρή φραστική, έμφαση στην καθαρότητα άρθρωσης, κυριαρχία των εγχόρδων στη συνολική ισορροπία του συμφωνικού ήχου, πολύ ευρύ φάσμα δυναμικής με βίαιες, στριγκές κορυφώσεις. Επιπλέον, η όχι παραδοσιακή διάταξη της ορχήστρας είχε ως στόχο -και πέτυχε απόλυτα- τον μέγιστο τονισμό αντιπαραθέσεων ανάμεσα στα επίτηδες λίγο στεγνά ηχοχρώματα των επιμέρους ομάδων.
Οι ερμηνείες των μπετοβενικών Συμφωνιών πρόβαλαν ξεκάθαρα και συνειδητά πλασμένες με βάση τη μουσική αισθητική του Κλασικισμού και όχι αυτήν του Ρομαντισμού. Τόσον οι αναψυκτικές εντυπώσεις από τη συνάντηση ανθρώπου-Φύσης στην «Ποιμενική» όσον και η αγωνιώδης πορεία του αφυπνιζόμενου νεωτερικού υποκειμένου στην «Ενάτη» δεν αποδόθηκαν πρωτίστως ατμοσφαιρικά ή με ασυγκράτητο πάθος και μεγαλοστομία αλλά με τον βέλτιστο δυνατό φωτισμό των καθαρά μουσικών ποιοτήτων και την ερμηνευτική αξιοποίηση και του ελαχίστου στοιχείου της γραφής στην παρτιτούρα. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν μια συμφωνική αφήγηση ασύλληπτης εσωτερικής ζωντάνιας και ευκρίνειας -ο Φίσερ μας ξάφνιαζε συνεχώς μετατοπίζοντας την εστία έμφασης σε νέες λεπτομέρειες δίχως να αφήνει νότα αναξιοποίητη!- συναρπαστικά κινητική, δοσμένη με στιλιζαρισμένη θεατρικότητα.
Η καταληκτική «Ωδή στη χαρά» αποδόθηκε καθώς ταιριάζει: εκστατικά, με ορμή, σφρίγος και συγκινησιακή αμεσότητα. Σε πλήρη εγρήγορση οι Ελληνες χορωδοί έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους ενώ από το κουαρτέτο των μονωδών, τους οποίους ο Φίσερ διέσπειρε μέσα στην ορχήστρα, ξεχώρισαν άνετα ο Ζίγκμουντσον για τη βαρύνουσα παρουσία του και, βεβαίως, η Παπαθανασίου για το εκστατικό, αβίαστο, λαμπερό τραγούδι της. Αραγε, για πόσο ακόμη θα καθυστερεί η ΕΛΣ να τής προσφέρει τον αυτονόητα οφειλόμενο πρωταγωνιστικό ρόλο; *
Δύο συναυλίες αφιερωμένες στον Μπετόβεν έδωσε η Ορχήστρα του Φεστιβάλ της Βουδαπέστης υπό τον Ιβάν Φίσερ στην κατάμεστη αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης» του ΟΜΜΑ, αφήνοντας άριστες εντυπώσεις.
Στη δεύτερη εκτελέστηκαν η «Ποιμενική» και η «Συμφωνία αρ. 9» (23/3/2010). Συμμετείχαν οι Χορωδίες «Μακεδονία» και ΕΡΤ, και κουαρτέτο μονωδών αποτελούμενο από την Ελληνίδα υψίφωνο Μυρτώ Παπαθανασίου, την Αμερικανίδα μεσόφωνο Κέλι Ο'Κόνορ, τον Φινλανδό τενόρο Γιόρμα Σιλβάστι και τον Ισλανδό βαθύφωνο Κρίστιν Ζίγκμουντσον.
Ηδη από το ξεκίνημα της συναυλίας διακρίναμε ολοφάνερα ότι την προσέγγιση του κορυφαίου των κλασικών από τους Ούγγρους μουσικούς καθόριζε ουσιαστική, εις βάθος αφομοίωση των κατακτήσεων της ιστορικής ερμηνευτικής: υψηλές ταχύτητες, σβέλτη, σαφής και αιχμηρή φραστική, έμφαση στην καθαρότητα άρθρωσης, κυριαρχία των εγχόρδων στη συνολική ισορροπία του συμφωνικού ήχου, πολύ ευρύ φάσμα δυναμικής με βίαιες, στριγκές κορυφώσεις. Επιπλέον, η όχι παραδοσιακή διάταξη της ορχήστρας είχε ως στόχο -και πέτυχε απόλυτα- τον μέγιστο τονισμό αντιπαραθέσεων ανάμεσα στα επίτηδες λίγο στεγνά ηχοχρώματα των επιμέρους ομάδων.
Οι ερμηνείες των μπετοβενικών Συμφωνιών πρόβαλαν ξεκάθαρα και συνειδητά πλασμένες με βάση τη μουσική αισθητική του Κλασικισμού και όχι αυτήν του Ρομαντισμού. Τόσον οι αναψυκτικές εντυπώσεις από τη συνάντηση ανθρώπου-Φύσης στην «Ποιμενική» όσον και η αγωνιώδης πορεία του αφυπνιζόμενου νεωτερικού υποκειμένου στην «Ενάτη» δεν αποδόθηκαν πρωτίστως ατμοσφαιρικά ή με ασυγκράτητο πάθος και μεγαλοστομία αλλά με τον βέλτιστο δυνατό φωτισμό των καθαρά μουσικών ποιοτήτων και την ερμηνευτική αξιοποίηση και του ελαχίστου στοιχείου της γραφής στην παρτιτούρα. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν μια συμφωνική αφήγηση ασύλληπτης εσωτερικής ζωντάνιας και ευκρίνειας -ο Φίσερ μας ξάφνιαζε συνεχώς μετατοπίζοντας την εστία έμφασης σε νέες λεπτομέρειες δίχως να αφήνει νότα αναξιοποίητη!- συναρπαστικά κινητική, δοσμένη με στιλιζαρισμένη θεατρικότητα.
Η καταληκτική «Ωδή στη χαρά» αποδόθηκε καθώς ταιριάζει: εκστατικά, με ορμή, σφρίγος και συγκινησιακή αμεσότητα. Σε πλήρη εγρήγορση οι Ελληνες χορωδοί έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους ενώ από το κουαρτέτο των μονωδών, τους οποίους ο Φίσερ διέσπειρε μέσα στην ορχήστρα, ξεχώρισαν άνετα ο Ζίγκμουντσον για τη βαρύνουσα παρουσία του και, βεβαίως, η Παπαθανασίου για το εκστατικό, αβίαστο, λαμπερό τραγούδι της. Αραγε, για πόσο ακόμη θα καθυστερεί η ΕΛΣ να τής προσφέρει τον αυτονόητα οφειλόμενο πρωταγωνιστικό ρόλο; *
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου