Το εξαιρετικό, σχετικά νεοπαγές αγγλικό κουαρτέτο εγχόρδων «Μπαρμπιρόλι»Του ΓΙΑΝΝΗ ΣΒΩΛΟΥ "Ελευθεροτυπία" 24/3/2010
Ούτε λίγες ούτε αμελητέες είναι οι απρόσμενες στιγμές μουσικής απόλαυσης που επί σειρά ετών έχει προσφέρει -και ευχόμαστε να συνεχίσει να προσφέρει!- το Μέγαρο Μουσικής στο πλαίσιο του κύκλου «Rising Stars». Σ' αυτές ήρθε προσφάτως να προστεθεί η συναυλία ενός εξαιρετικού, σχετικά νεοπαγούς, κουαρτέτου εγχόρδων. Το αγγλικό «Μπαρμπιρόλι» έπαιξε στην αίθουσα «Δημήτρης Μητρόπουλος» (17/3/2010). Η Ράκι Σινγκ (α' βιολί), η Κέιτι Στίλμαν (β' βιολί), η Ελα Μπριντς (βιόλα) και ο Ασκόκ Κλούντα (τσέλο) παρουσίασαν ένα ευρύ ρεπερτόριο, εκθέτοντας το αντίστοιχα ευρύ, πλούσιο ερμηνευτικό τους φάσμα.
Πρώτο δόθηκε το «Κουαρτέτο, έργο 77, αρ.1» του Χάιδν. Εξ αρχής φάνηκε ξεκάθαρα ότι η ανάγνωση θα ήταν στιλιστικά ενημερωμένη. Διάφανος ήχος, σβέλτο και νευρώδες αλλά ταυτόχρονα αβίαστο παίξιμο, καθαρή άρθρωση, έμφαση στην ανάδειξη της μουσικής δομής και προσεγμένο, κομψό πλάσιμο φραστικής έδειξαν ότι οι εποχές που ο ...υποχρεωτικός Χάιδν σήμαινε στιγμές αφόρητης πλήξης, σε κάθε συναυλία κουαρτέτου, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί! Κάνοντας ένα πελώριο χρονικό άλμα, οι «Μπαρμπιρόλι» αντιπαρέθεσαν άμεσα το τυπικά μοντερνιστικό «Κουαρτέτο αρ.3, Notturno» (1993) του πατριάρχη της μουσικής πρωτοπορίας Λουτσιάνο Μπέριο. Σκόπιμα αποσπασματικός ειρμός, παράγραφοι βίαιης, γωνιώδους φραστικής και απότομες εναλλαγές δυναμικής που θύμιζαν συχνά το ιλιγγιώδες «νυχτερινό» Prestissimo, con sordino, από το «Κουαρτέτο αρ. 4» του Μπάρτοκ αντιμετωπίστηκαν εδώ με βιρτουοζίστικη, αθλητική ετοιμότητα. Ως σύντομο, μουσικό επισκεπτήριο της αγγλικής μουσικής ακολούθησε το τρίτο μέρος, υπό τον τίτλο «Αργοπορημένα χελιδόνια», από το «Κουαρτέτο εγχόρδων» του Φρέντερικ Ντίλιους, που δόθηκε με τη δέουσα ρευστότητα και γλυκύτητα. Η συναυλία ολοκληρώθηκε με μία εξαίρετη ερμηνεία του «Κουαρτέτου σε σολ μείζονα» του Ντεμπισί, για το οποίο οι τέσσερις μουσικοί υιοθέτησαν ριζικά διαφορετικό προφίλ ανάγνωσης. Ο ήχος τους έγινε πιο αιθέριος και πτητικός, η φραστική πιο ρευστή δίχως όμως να εκφυλίζεται σε πλαδαρή, το συνολικό πλάσιμο πιο αισθαντικό αλλά πάντα με δυνατό, υποδόριο μυϊκό τόνο. Στο «ζωντανό και ρυθμικό» β' μέρος μας ξάφνιασε ευχάριστα το αέρινα λικνιστικό ξετύλιγμα της μελωδίας, ενώ στο «συγκρατημένα εκφραστικό andantino» θαυμάσαμε τον ηδονικό, διακριτικά ωστικό κυματισμό της φραστικής.
Ούτε λίγες ούτε αμελητέες είναι οι απρόσμενες στιγμές μουσικής απόλαυσης που επί σειρά ετών έχει προσφέρει -και ευχόμαστε να συνεχίσει να προσφέρει!- το Μέγαρο Μουσικής στο πλαίσιο του κύκλου «Rising Stars». Σ' αυτές ήρθε προσφάτως να προστεθεί η συναυλία ενός εξαιρετικού, σχετικά νεοπαγούς, κουαρτέτου εγχόρδων. Το αγγλικό «Μπαρμπιρόλι» έπαιξε στην αίθουσα «Δημήτρης Μητρόπουλος» (17/3/2010). Η Ράκι Σινγκ (α' βιολί), η Κέιτι Στίλμαν (β' βιολί), η Ελα Μπριντς (βιόλα) και ο Ασκόκ Κλούντα (τσέλο) παρουσίασαν ένα ευρύ ρεπερτόριο, εκθέτοντας το αντίστοιχα ευρύ, πλούσιο ερμηνευτικό τους φάσμα.
Πρώτο δόθηκε το «Κουαρτέτο, έργο 77, αρ.1» του Χάιδν. Εξ αρχής φάνηκε ξεκάθαρα ότι η ανάγνωση θα ήταν στιλιστικά ενημερωμένη. Διάφανος ήχος, σβέλτο και νευρώδες αλλά ταυτόχρονα αβίαστο παίξιμο, καθαρή άρθρωση, έμφαση στην ανάδειξη της μουσικής δομής και προσεγμένο, κομψό πλάσιμο φραστικής έδειξαν ότι οι εποχές που ο ...υποχρεωτικός Χάιδν σήμαινε στιγμές αφόρητης πλήξης, σε κάθε συναυλία κουαρτέτου, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί! Κάνοντας ένα πελώριο χρονικό άλμα, οι «Μπαρμπιρόλι» αντιπαρέθεσαν άμεσα το τυπικά μοντερνιστικό «Κουαρτέτο αρ.3, Notturno» (1993) του πατριάρχη της μουσικής πρωτοπορίας Λουτσιάνο Μπέριο. Σκόπιμα αποσπασματικός ειρμός, παράγραφοι βίαιης, γωνιώδους φραστικής και απότομες εναλλαγές δυναμικής που θύμιζαν συχνά το ιλιγγιώδες «νυχτερινό» Prestissimo, con sordino, από το «Κουαρτέτο αρ. 4» του Μπάρτοκ αντιμετωπίστηκαν εδώ με βιρτουοζίστικη, αθλητική ετοιμότητα. Ως σύντομο, μουσικό επισκεπτήριο της αγγλικής μουσικής ακολούθησε το τρίτο μέρος, υπό τον τίτλο «Αργοπορημένα χελιδόνια», από το «Κουαρτέτο εγχόρδων» του Φρέντερικ Ντίλιους, που δόθηκε με τη δέουσα ρευστότητα και γλυκύτητα. Η συναυλία ολοκληρώθηκε με μία εξαίρετη ερμηνεία του «Κουαρτέτου σε σολ μείζονα» του Ντεμπισί, για το οποίο οι τέσσερις μουσικοί υιοθέτησαν ριζικά διαφορετικό προφίλ ανάγνωσης. Ο ήχος τους έγινε πιο αιθέριος και πτητικός, η φραστική πιο ρευστή δίχως όμως να εκφυλίζεται σε πλαδαρή, το συνολικό πλάσιμο πιο αισθαντικό αλλά πάντα με δυνατό, υποδόριο μυϊκό τόνο. Στο «ζωντανό και ρυθμικό» β' μέρος μας ξάφνιασε ευχάριστα το αέρινα λικνιστικό ξετύλιγμα της μελωδίας, ενώ στο «συγκρατημένα εκφραστικό andantino» θαυμάσαμε τον ηδονικό, διακριτικά ωστικό κυματισμό της φραστικής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου