Του Νικου Α. Δοντα
Η πρώτη από τις δύο συναυλίες της Ορχήστρας του Παρισιού συνέπεσε με την επιτυχημένη πρεμιέρα της όπερας «Μαντάμα Μπατερφλάι» που παρουσίασε στις 26 Φεβρουαρίου η Εθνική Λυρική Σκηνή παρόντος του φιλόμουσου Προέδρου της Δημοκρατίας: ούτε οι καθ' ύλην αρμόδιοι πολιτικοί μας, υπουργοί και υφυπουργοί, δεν τιμούν με παρόμοια συχνότητα εκδηλώσεις κρατικών -ας υπογραμμιστεί- θεσμών μας.
Η δεύτερη συναυλία της γαλλικής ορχήστρας πραγματοποιήθηκε στις 27 Φεβρουαρίου. Εντάχθηκε στη σειρά «Μεγάλες Λυρικές Φωνές της εποχής μας» και δόθηκε στη μνήμη του Χρήστου Λαμπράκη στην αίθουσα που σήμερα φέρει το όνομά του. Σολίστ ήταν η Γερμανίδα μεσόφωνος Βάλτραουντ Μάγερ, από τις σημαντικότερες ερμηνεύτριες βαγκνερικών ηρωίδων τα τελευταία 25 χρόνια, συγκλονιστική ως Κούντρι, Ιζόλδη, Ζίγκλιντε και Αφροδίτη. Στην Αθήνα ερμήνευσε την ήσσονος σημασίας λυρική σκηνή «Ο θάνατος της Κλεοπάτρας» του Μπερλιόζ.
Το νεανικό έργο του Γάλλου συνθέτη ταίριαζε μόνον οριακά στα χαρακτηριστικά της Μάγερ: η αδύναμη, χαμηλή και σχετικά ένρινη μεσαία περιοχή της φωνής της δεν βοήθησαν τη δραματική απόδοση μιας γραφής που προαναγγέλλει τις έντονα δραματικές διατυπώσεις της Κασσάνδρας στους «Τρώες», έργο που ακολούθησε σχεδόν τρεις δεκαετίες αργότερα. Τη Μάγερ δεν διευκόλυνε ο γνώριμος στο αθηναϊκό κοινό Γερμανός αρχιμουσικός Κρίστοφ φον Εσενμπαχ, καθώς επέμενε σε εντάσεις που δεν βοηθούσαν τη φωνή να προβληθεί. Ετσι, από την παρουσία της τραγουδίστριας κρατάει κανείς την ακόμα ρωμαλέα υψηλή περιοχή της φωνής και τη μεγάλη εμπειρία, που επιτρέπει στην Μάγερ να καθηλώνει το κοινό.
Σφρίγος και δύναμη
Μόνο άλλο έργο της ισχνής βραδιάς, της οποίας η μουσική διάρκεια μόλις ξεπερνούσε την μία ώρα, ήταν η 1η Συμφωνία «Τιτάνας» του Μάλερ. Ο Εσενμπαχ αξιοποίησε στο έπακρο το «εργαλείο» που είχε στη διάθεσή του, μια ορχήστρα με καλούς σολίστες - μουσικούς, καλά χάλκινα και ξύλινα πνευστά, αλλά και με έγχορδα που μπορεί να μη διέθεταν τον εστιασμένο ήχο άλλων συνόλων, διακρίθηκαν όμως για την ποιότητα του ηχοχρώματός τους και την πλαστικότητα του ήχου.
Ο Γερμανός αρχιμουσικός ενδιαφέρθηκε περισσότερο για μία αφηγηματική ερμηνεία γεμάτη σφρίγος: στα περιβάλλοντα μέρη υπογράμμισε εμφαντικά τα εφέ, ενώ στα αργά περιορίστηκε στην ωραία απόδοση της μελωδίας, αποφεύγοντας να ανοίξει διαύλους για βαθύτερο συναίσθημα ή περισυλλογή, στοιχεία αποφασιστικής σημασίας στον Μάλερ.
Η εξωστρεφής και λαμπερή προσέγγιση του Εσενμπαχ δεν θα ξεχώριζε αλλού. Στην Αθήνα εξιτάρισε ήδη από το πρώτο μέρος το ασυγκράτητο κοινό της αίθουσας, που στο τέλος αποθέωσε τους μουσικούς και, κατά το έθιμο, απαίτησε και απέσπασε τα απαραίτητα «εκτός προγράμματος» έργα.
Η πρώτη από τις δύο συναυλίες της Ορχήστρας του Παρισιού συνέπεσε με την επιτυχημένη πρεμιέρα της όπερας «Μαντάμα Μπατερφλάι» που παρουσίασε στις 26 Φεβρουαρίου η Εθνική Λυρική Σκηνή παρόντος του φιλόμουσου Προέδρου της Δημοκρατίας: ούτε οι καθ' ύλην αρμόδιοι πολιτικοί μας, υπουργοί και υφυπουργοί, δεν τιμούν με παρόμοια συχνότητα εκδηλώσεις κρατικών -ας υπογραμμιστεί- θεσμών μας.
Η δεύτερη συναυλία της γαλλικής ορχήστρας πραγματοποιήθηκε στις 27 Φεβρουαρίου. Εντάχθηκε στη σειρά «Μεγάλες Λυρικές Φωνές της εποχής μας» και δόθηκε στη μνήμη του Χρήστου Λαμπράκη στην αίθουσα που σήμερα φέρει το όνομά του. Σολίστ ήταν η Γερμανίδα μεσόφωνος Βάλτραουντ Μάγερ, από τις σημαντικότερες ερμηνεύτριες βαγκνερικών ηρωίδων τα τελευταία 25 χρόνια, συγκλονιστική ως Κούντρι, Ιζόλδη, Ζίγκλιντε και Αφροδίτη. Στην Αθήνα ερμήνευσε την ήσσονος σημασίας λυρική σκηνή «Ο θάνατος της Κλεοπάτρας» του Μπερλιόζ.
Το νεανικό έργο του Γάλλου συνθέτη ταίριαζε μόνον οριακά στα χαρακτηριστικά της Μάγερ: η αδύναμη, χαμηλή και σχετικά ένρινη μεσαία περιοχή της φωνής της δεν βοήθησαν τη δραματική απόδοση μιας γραφής που προαναγγέλλει τις έντονα δραματικές διατυπώσεις της Κασσάνδρας στους «Τρώες», έργο που ακολούθησε σχεδόν τρεις δεκαετίες αργότερα. Τη Μάγερ δεν διευκόλυνε ο γνώριμος στο αθηναϊκό κοινό Γερμανός αρχιμουσικός Κρίστοφ φον Εσενμπαχ, καθώς επέμενε σε εντάσεις που δεν βοηθούσαν τη φωνή να προβληθεί. Ετσι, από την παρουσία της τραγουδίστριας κρατάει κανείς την ακόμα ρωμαλέα υψηλή περιοχή της φωνής και τη μεγάλη εμπειρία, που επιτρέπει στην Μάγερ να καθηλώνει το κοινό.
Σφρίγος και δύναμη
Μόνο άλλο έργο της ισχνής βραδιάς, της οποίας η μουσική διάρκεια μόλις ξεπερνούσε την μία ώρα, ήταν η 1η Συμφωνία «Τιτάνας» του Μάλερ. Ο Εσενμπαχ αξιοποίησε στο έπακρο το «εργαλείο» που είχε στη διάθεσή του, μια ορχήστρα με καλούς σολίστες - μουσικούς, καλά χάλκινα και ξύλινα πνευστά, αλλά και με έγχορδα που μπορεί να μη διέθεταν τον εστιασμένο ήχο άλλων συνόλων, διακρίθηκαν όμως για την ποιότητα του ηχοχρώματός τους και την πλαστικότητα του ήχου.
Ο Γερμανός αρχιμουσικός ενδιαφέρθηκε περισσότερο για μία αφηγηματική ερμηνεία γεμάτη σφρίγος: στα περιβάλλοντα μέρη υπογράμμισε εμφαντικά τα εφέ, ενώ στα αργά περιορίστηκε στην ωραία απόδοση της μελωδίας, αποφεύγοντας να ανοίξει διαύλους για βαθύτερο συναίσθημα ή περισυλλογή, στοιχεία αποφασιστικής σημασίας στον Μάλερ.
Η εξωστρεφής και λαμπερή προσέγγιση του Εσενμπαχ δεν θα ξεχώριζε αλλού. Στην Αθήνα εξιτάρισε ήδη από το πρώτο μέρος το ασυγκράτητο κοινό της αίθουσας, που στο τέλος αποθέωσε τους μουσικούς και, κατά το έθιμο, απαίτησε και απέσπασε τα απαραίτητα «εκτός προγράμματος» έργα.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 13-3-2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου